„Ojczyzno moja! W życiu tyle razy
Pytałem serca, gdzie Cię szukać trzeba?
Najczęściej były to umarłe głazy, albo tęsknota do Twojego nieba,
Co takie mgliste i z chmurą na czole
Dzisiaj nie pytać, odpowiadać wolę….”
10 listopada 2015 r. społeczność szkolna przeżywała apel poświęcony Narodowemu Świętu Niepodległości naszej Ojczyzny. Święto państwowe obchodzimy dla upamiętnienia odzyskania przez Polskę niepodległości w 1918 roku.
Polska zniknęła z mapy Europy i świata w 1795 roku, gdy Rosja, Prusy i Austria dokonały trzeciego rozbioru naszego kraju. Dopiero I wojna światowa dała ojczyźnie szansę na walkę o niepodległość. 11 listopada 1918 r., po 123 latach od rozbiorów Polska odzyskała wolność. Odzyskiwanie przez Polskę niepodległości było procesem stopniowym, a wybór 11 listopada był nieprzypadkowy. 11 listopada 1918 r. po kapitulacji Niemiec na froncie zachodnim zakończyła się I wojna światowa. Dzień odzyskania przez Polskę niepodległości upamiętnia przekazanie przez Radę Regencyjną władzy wojskowej Józefowi Piłsudskiemu. Marszałek Piłsudski w tym dniu został Naczelnym Dowódcą Wojsk Polskich. Dzień 11 listopada ustanowiono Świętem Niepodległości dopiero ustawą z 23 kwietnia 1937 roku, czyli prawie 20 lat po odzyskaniu niepodległości i do czasu wybuchu II wojny światowej święto obchodzono tylko dwa razy – w roku 1937 i 1938. To święto, które obchodzimy 11 listopada zostało przywrócone przez Sejm PRL-u w 1989 r. pod zmienioną nazwą: Narodowe Święto Niepodległości.
W ZSCKR istnieje stały ceremoniał, którego celem jest stanie na straży wartości patriotycznych- ich symbolami są hymn narodowy i sztandar szkoły oraz Dzień Patrona Szkoły. Co roku uczniowie z młodszych klas przejmują godne następstwo reprezentowania naszej społeczności w poczcie sztandarowym. Opiekunem pocztu jest Pan Andrzej Sienkiewicz. Apel poświęcony, tak cennej dla nas Polaków wolności, ożywia we wszystkich historyczne refleksje. Uroczystość rozpoczął Dyrektor Zespołu Pan Ryszard Kawczyński „lekcją patriotyzmu”. Tematem wystąpienia było rozumienie patriotyzmu jako słowa i działania. Definicja tej wartości wskazuje na niezmienność tradycji w danym narodzie, odpowiedzialności za siebie i innych czyli całą lokalną wspólnotę oraz idee realizujące wspólne działania i potrzeby. Czym jest więc, tak modny dzisiaj „patriotyzm współczesny”? Pan Dyrektor podał przykłady, w których nawołuje się do zapomnienia o historii, zmian tradycji i kultury na bardziej „nowoczesne”. Pytanie retoryczne: „Czy jeżeli jestem Polakiem, nie jestem Europejczykiem?” jest wyrazem lęków i obaw o młode pokolenie, które unika wysiłku, odpowiedzialności goniąc bezmyślnie za obcą modą, bezkrytycznym przyjmowaniem wzorców. Kontekst wystąpienia dotyczył współczesności, gdyż każdego należy zapytać: „Czego chce Polska ode mnie na co dzień?”. Tak trudno znaleźć, cytując za I. Krasickim „umysły poczciwe”, czyli ludzi odpowiedzialnych, wiernych, którzy podejmą się i wykonają zadania polskiego patriotyzmu. Dotyczy to choćby patriotyzmu gospodarczego, czyli, jak wspominał mówca, kupowania lokalnych produktów, wspierania lokalnych przedsiębiorców, pracy w Polsce a nie szukania szczęścia poza jej granicami. Powszechna jest wśród rodaków zdolność do oczekiwania na „lepsze jutro” lub mówienie o tym, co było „wczoraj”, ale najtrudniej jest realizować słowo „teraz”. Pan Dyrektor odwołał się również do kontekstu historyczno- poetyckiego, wiersza Marii Konopnickiej:
„Ojczyzna moja – to ta ziemia droga,
Gdziem ujrzał słońce i gdziem poznał Boga,
Gdzie ojciec, bracia i gdzie matka miła
W polskiej mnie mowie pacierza uczyła.
Ojczyzna moja – to wioski i miasta,
Wśród pól lechickich sadzone od Piasta;
To rzeki, lasy, kwietne niwy, łąki,
Gdzie pieśń nadziei śpiewają skowronki.
Ojczyzna moja – to praojców sława,
Szczerbiec Chrobrego, cecorska buława,
To duch rycerski, szlachetny a męski,
To nasze wielkie zwycięstwa i klęski.
Ojczyzna moja – to te ciche pola,
Które od wieków zdeptała niewola,
To te kurhany, te smętne mogiły –
Co jej swobody obrońców przykryły.
Ojczyzna moja – to ten duch narodu,
Co żyje cudem wśród głodu i chłodu,
To ta nadzieja, co się w sercach kwieci,
Pracą u ojców, a piosnką u dzieci!”
Scenariusz apelu rozpoczął się od pytania: „Pytać o Ojczyznę -to pytać o drzewo, ptaka, łąki, miasta. kochać kraj rodzinny, to wstać rano, modlić się, płakać i śmiać, a kiedy przyjdzie czas, czas próby i rachunku, nie żałować krwi, potu i serca. Mieć nadzieje to z odwagą mówić o tym, co boli, czego żal, co tracisz…” .Lektor- Maciej Zwierkowski- w przejmujący sposób wprowadzał odbiorców w wybrane sceny trudnej drogi rodaków do wolności. Recytatorzy przypominali słowami poetów wielkie postacie: Napoleona, gen. Jana Henryka Dąbrowskiego, Piotra Wysockiego. W wierszach, wykorzystanych do montażu artystycznego, motywem przewodnim była tęsknota , która kazała Polakom czekać pół wieku na kolejną możliwość podjęcia walki o wolność. Wybuch powstania listopadowego, powstania styczniowego, wreszcie I wojny światowej stworzyły tę szansę. W roku 1918 Polacy walczyli juz w całej Europie, pod wieloma sztandarami, by połączeni mundurami, rozkazami i wiarą wywalczyć zwycięstwo i wolną, niezawisłą Polskę. Pieśni: „Marsz Pierwszej Brygady”, „Białe róże” wprowadziły nastrój nostalgii i historycznej refleksji.
Dziś mówimy : wolność, niepodległość, odwaga, braterstwo, ale kto ma nas nauczyć rozumieć te słowa, nadawać im nowego znaczenia? Młodzi muszą czerpać z doświadczeń rodziców, nauczycieli. Już wiemy, że warto pracować i być użytecznym dla kraju, bo praca to wysiłek wielu pokoleń w jednym, szczęśliwym miejscu… Program artystyczny, aranżację utworów wokalnych oraz dobór tekstów poetyckich przygotowały Panie- Joanna Cieleszyńska i Marta Śniadowska.
W apelu udział wzięli: Maciej Zwierkowski, Jarosław Czyżewski, Karolina Podkomorzy, Łucja Radke, Dominika Kwiatkowska, Angelika Rutkowska, Klaudia Krajewska, Monika Banaś, Paweł Ptak, Weronika Deryło, Tomasz Bartoszewski, Hubert Żelepień, Konrad Hensz, Damian Łuszcz.
